„Mentalny cynamon” czyli ukłon dla jesieni

 Zaczyna się moja ulubiona pora roku. Jesień od zawsze kojarzyła mi się z szeleszczącymi liśćmi, kiedy szło się do szkoły , na wagary, na wycieczkę . Pamiętam Las Wolski w Krakowie. Tam było się gdzie rozpędzić wśród szelestów ale żeby tam dojechać musiało się mieć bardzo dobrą motywację np.wagary.

  Skojarzeń z jesienią nie trzeba jednak  tak daleko w przeszłości szukać.  Przede wszystkim, pierwszorzędne i  najgłębsze skojarzenie to ciepłe, mięciutkie wyrko, wyścielone kocykiem, dobra książka, kakao o zapachu cynamonu i ciasto marchewkowe, które osobiście wielbię.  W takiej sytuacji nie widzę absolutnie żadnego powodu do wstawania i wychodzenia gdziekolwiek po cokolwiek.

  Jesień to dla mnie błogie lenistwo, którego pojęcie rozumiem w domu tylko ja. Spacery po lesie w poszukiwaniu grzybów , obrabianie grzybów, marynowanie,suszenie,krojenie, mielenie i znów szukanie i zbieranie. Ciężka praca ale odpoczywam przy tym tak samo jak inni leżąc na plaży.

Oprócz grzybów ją też żołędzie i kasztany. Za dziecka montowało się z nich małych rycerzy z wystającymi zamiast rączek i nóżek zapałkami, tarczą z liścia dębu oraz z kolczastymi hełmami z kasztanowca . Dziś z żołędzi robię kawę, a z odpowiednich kasztanów zupę. 

Ku mojej ogromnej radości mogę również rozwinąć jesienne skrzydła w pracy, gdzie wybrykom kulinarnym i słodkościowym nie ma końca. Przekręcam na swoje upodobania wszystkie klasyczne przepisy jakie mi wpadną w ręce. Więc: Tiramisu już jest dyniowe, drożdżówki już są marchewkowe, krem bawarski jest cynamonowy a ocet balsamiczny gruszkowy. Kropla w morzu moich potrzeb ale czuję się uszczęśliwiona.

Jesienne nastroje wcale nie muszę być melancholijne. To czas w którym nabieram rozpędu aż do końca wiosny. Czyli kilka naprawdę super miesięcy przede mną czego i Wam życzę.

Ukłony jesienne

Katarzyna Soczyńska